15 februari 2012, voor Jaap Stoppelenburg en Marja van Rijn |
Gewoon zo’n dag dat je denkt, shit ik ga weer slapen, is het tenminste heel snel morgen. Alleen blijkt dan dat het net ochtend is. En om opnieuw mijn bed in te kruipen om 07.00 uur ‘s ochtends, terwijl ik er net uit ben, gaat zelfs mij te ver en geloof me, ik doe beslist een hoop gekke dingen.
Zo’n dag dat je een spin dood slaat, hem opraapt om in de vuilnisbak te gooien en vervolgens je volle kop koffie in de afvalbak plettert en met de spin in je andere hand blijft staan kijken naar de ravage. Mahhh, i.p.v. koffie en stom Facebook-zappen om goed wakker te worden, moet ik mijn koffie uit de vuilnisbak vissen. Vervolgens sta ik na het douchen alle smeersels op mijn lijf te prakken en spuit met volle vaart Clinique parfum van 90 euro onder de oksels, die ik net met een veel te bot scheermes heb onthaard. Au, au, holy cow (uiteraard zei ik hele andere dingen, maar dan is de NET-groep direct een stel leden kwijt als ik dat opschrijf).
Op Facebook wil vandaag ook al niemand vrienden met me worden en de inspiratie ontbreekt om er een lollige prent of kreet in te gooien, waardoor er misschien toch nog iemand mijn zelfbeeld wil opkrikken. Kortom, ik ben één uur wakker en het is nu al een verloren dag. Van ellende start ik met mijn dagelijkse schilderbeurt. Terwijl ik met spiegel en kwast in de hand zit te peinzen welke stommiteiten mijn pad nog kunnen kruisen, zie ik de voortekenen van het allerergste verval. Een grote grijze haar staart me geniepig vanuit mijn pony aan. Ik trek de rat er gelijk uit. Vervolgens weet ik niet meer of de tranen in mijn ogen van de ontharing komen of van dit teken van aftakeling. Maar ik ken dus mensen die met een speciaal voor dat doel aangeschafte mascararoller de implant bijkleuren.
Pffffff, dat ik mijn zelfvertrouwen ontleen aan Facebook is al heel erg zielig, maar je haren dagelijks bijkleuren met een mascararoller is echt het begin van hersendood. Bovendien heb ik voor die onzin ook allemaal geen tijd. Mijn aftakeling moet ik dus manhaftig onder ogen zien besluit ik, hoewel? Opnieuw overweeg ik om mijn bed in te kruipen met een hele vette slaappil.
Maar het kan niet, vandaag niet, vandaag gaan we Jaap begraven en al mijn ongemak valt in het niet bij het verdriet van zijn vrouw Marja, zijn familie en vrienden. Jaap die opvliegers had van de NET terwijl zijn huisarts stelde dat mannen geen opvliegers kunnen hebben. Zo’n huisarts die de meest elementaire kennis van het NET-alfabet ontbeerde waardoor Jaap jarenlang te horen kreeg dat het allemaal stress was. ‘Nee, meneer u bent helemaal niet ziek hoor, gewoon stress, ga maar lekker in gesprekstherapie, knapt u reuze van op!’.
En Jaap maar kletsen met een psycholoog terwijl hij door de flushes zijn stoel uit dreef.
Jaap was 13 jaar ziek van de NET en overleed op 58 jarige leeftijd. Jaap met een grote pleister op zijn oog, waardoor ik direct gefascineerd was en hem zijn verhaal vroeg voor het boekje in 2010. Hij was een voorbeeld van hoe het mis kan gaan in de aanloop naar de NET-diagnose. Maar hij was ook een voorbeeld van iemand die onder ogen zag dat het leven niet eerlijk is en dat hij moest leren leven met deze jobstijding.
En leven deed hij.
Jaap pakte nieuwe activiteiten op en genoot van mooie dingen en leuke mensen. Samen met Marja plukte hij elk uur van de dag. De dood was onderdeel van hun relatie en geen taboe. Sterker nog, ze maakten er regelmatig morbide grappen over om het behapbaar te maken. Ieder zijn manier. Jaap en Marja hadden er samen hun eigen weg voor gevonden. Een stelletje dappere strijders uit het NET-legioen.
Hoe durf ik nog te zeuren over grijze haren en een prullenbak vol koffie. Hoewel, volgens mij heeft Jaap zich in de hemel -die niet bestaat- liggen bescheuren om mijn stommiteiten. Heeft er tenminste nog één iemand lol gehad vandaag!
Verhaal van Jaap in ’Ook mannen hebben opvliegers’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten