SHIT HAPPENS

 








De “dag van de medische misser” bestaat volgens mij nog niet, dus heb ik afgelopen maand een aantal dagen uitgekozen tot vervolgshit van medische missers. Afgelopen weken heb ik namelijk een hoofdstuk voor een boek ingeleverd en meegespeeld in een filmpje. Beide gaan over mijn ervaringen in “medisch-misser-land”; de kosten en de baten.

Boek

Uiteraard voel ik me vereerd dat ik een hoofdstuk mocht schrijven voor het boek dat onder leiding van Coleta Platenkamp wordt gerealiseerd. De kunst is echter om ook een boodschap te verwerken in die 800 woorden. Een brainwave waar de lezer op zijn minst 10 seconden hapert om verder te lezen. Of dat is gelukt hoor je pas later. In ieder geval heb ik twee nachten zitten schrijven en genoten van de stilte zonder noodstops van trams en gillende sirenes die overdag mijn huis graag passeren. Ik ben erg benieuwd naar de rest van de verhalen, want dat is ook voor mij een verrassing. 
Het boek dat wordt uitgegeven door www.patientervaringsverhalen.nl komt rond september 2014 uit.

Film

Als klap op de vuurpijl werd ik vervolgens gevraagd om mee te doen aan een filmpje voor de nieuwe website www.patientveilig.nl/de-ervaringen Een initiatief om via storytelling aandacht te vragen voor de ingewikkelde materie die schuilgaat achter medische missers. Een website gedragen door artsen, patiënten en instanties die zich beroepshalve met patiëntveiligheid horen bezig te houden.

De middag van de filmopname was vermoeiend en emotioneel. Voor iedereen tevreden is komt het verhaal minstens vier keer langs. En omdat het beslist geen leuke vakantietrip is, klauwden de emoties ongevraagd door mijn lijf. Daarover weet zelfs ik even geen cynische grap te maken.

De film is nog niet klaar, al staan sinds deze week de eerste verhalen en films van een aantal patiënten en artsen wel online. Vooral de films van de huisartsen Hedwig Vos en Arlette Homan hebben me erg geraakt, wat een topvrouwen! Zij verhalen over de eigen gevoelens en aannames die van invloed zijn geweest bij de medische misser en over de schakels die het proces van diagnostiek een ongewenste twist gaven. Tijdens het kijken naar die filmpjes welden de tranen op. Het ontrafelde verhaal had zoveel herkenbare elementen in zich. Maar wat een verademing dat deze artsen zo openhartig vertellen over wat hen is overkomen met de desastreuze gevolgen voor alle betrokkenen. Ondanks het verdriet lijkt het me een kleine troost voor de nabestaanden.

Omdat Hedwig Vos en ik elkaar op Twitter volgen stuurde ik haar –met nog druilerige ogen- een DM dat ik haar allejezus dapper vind en dat het me zo goed had gedaan om dit filmpje te zien. Er kwam direct een lieve reactie terug met de vraag waarom het me zo geraakt had.

Ja, waarom raakte vooral haar filmpje me zo? Eigenlijk kan ik het niet eens goed benoemen. Het raakte me in mijn hart en gaf ook een soort troost. De troost dat er artsen zijn die zo eerlijk en kwetsbaar durven zijn. De oprechtheid en de reflectie over het eigen handelen voelde als een koud kompres op een pijnlijk verbrande huid. Tegelijkertijd raakt het ook aan het verdriet dat het mijzelf dus niet zo is vergaan. Dat ik niet van die dappere artsen heb getroffen destijds en dat ik al jaren in een onverkwikkelijke zaak ben beland waarin alle medici en andere betrokkenen liegen en dossiers hebben verdonkeremaand en herschreven. Een verhaal, zoals de vertrouwensarts schrijft, waarin alle betrokkenen met elkaar een verhaal hebben gecreëerd. Een verhaal waarin iedereen elkaar vervolgens ook moet blijven afdekken omdat één losse steen een lawine veroorzaakt.

Maar gelukkig kan het dus ook anders en dat geeft moed. Kortom, je gunt iedereen in het drama van  medische missers dit soort artsen. Fouten zullen altijd gemaakt worden, maar de afhandeling kan zoveel veranderen aan de pijn die is ontstaan. Alleen met dit soort zelfreflectie van artsen, verpleegkundigen en andere betrokkenen wordt een instituut als het Medisch Tucht College overbodig.