Soms lukt het om de ogen te sluiten voor wat ik niet wil zien, maar op dit
moment overspoelt het me. Die kutkanker om me heen, het afscheid nemen van wat
je lief is en het levend bewijs aan herinneringen.
Wegduiken in schrijven en eindeloos
naar oude afleveringen van ‘Escape to the country’ kijken om naderend afscheid
niet onder ogen te hoeven zien. Escapisme van het zuiverste water. Maar soms
doet verdriet te zeer en weet ik niets beters. Hoe moet ik in godsnaam afscheid
nemen van tante Dineke? Geen echte tante, maar één van mijn opvoeders die een
steentje bijdroeg om mij groot te laten worden ondanks alle kleerscheuren.
Dineke, statig in haar Pepita-ruit mantelpakje met parels, oorbellen en beeldschoon.
Die me wegborg in haar veilige armen toen op mijn 15e jaar voor het
allereerst een vriendje het met mij durfde uit te maken. Dat hoorde tenslotte
andersom. De kamer die blauw stond van de rook terwijl we gierend over de bank
hingen toen ze me uiteindelijk weer aan het lachen kreeg. Dineke zonder burgertruttige
vooroordelen die 40 jaar later nog wist welke rol ik speelde in het stuk ‘De
dood speelt mee’, het theater van Babylon. Kort daarna zocht ze me op in het
ziekenhuis toen mijn familie me weer vergeten was. Vervolgens verzon Dineke dat
ik naar Genève moest om bij haar dochter Jackie op adem te komen. Ik,
ondankbaar kreng, vond Genève een stomme stad. Wat zeg ik, super stom. Want
alles in die tijd was puberachtig stom, behalve lezen, dansen en zelf verzonnen
idiotie met de Babyloniërs.
Vol bewondering kijk ik nu al jaren naar tante Dineke en haar dochter Jackie
die samen in een huis wonen. Hoe liefdevol kibbelen kan zijn en houden van.
Samen met Sjoerd en Irene houden ze het leven vast dat stiekem wegsijpelt
tussen chemo’s en morfinepleisters.
Dineke die me jarenlang verwelkomde in dit huis met de woorden ‘ha, lief
kankerwijf!’. Zo dreven we de spot met die kutkanker om naderend verdriet af te
wenden. Vorige week zondag declameerde ze lieve en grappige gedichten voor me die nog volop
in haar hoofd rond tuimelen. Ik genoot bij het zien van zoveel overgave en
mooie teksten…maar inwendig huilde het. Verdriet om Dineke die zo ontzettend van
het leven houdt. Verdriet om definitief afscheid van weer een gedeeld verleden.
Maar ook onzeker, want hoe neem je afscheid? Wie geeft me daar nu eens een goed
recept voor. Ik heb al zo vaak afscheid genomen, maar ik weet nog steeds niet
hoe het moet.
Ontroerernd schat. Morgen begraaf ik een jeugdvriend (vanaf m'n zesde) Ik ben er voortdurend mee bezig. Kon geen afscheid nemen, plotseling weg. hartinfarkt, 80 jaar jong.
BeantwoordenVerwijderen