Hoe doe je dat, afscheid nemen?

Soms lukt het om de ogen te sluiten voor wat ik niet wil zien, maar op dit moment overspoelt het me. Die kutkanker om me heen, het afscheid nemen van wat je lief is en het levend bewijs aan herinneringen. 

Wegduiken in schrijven en eindeloos naar oude afleveringen van ‘Escape to the country’ kijken om naderend afscheid niet onder ogen te hoeven zien. Escapisme van het zuiverste water. Maar soms doet verdriet te zeer en weet ik niets beters. Hoe moet ik in godsnaam afscheid nemen van tante Dineke? Geen echte tante, maar één van mijn opvoeders die een steentje bijdroeg om mij groot te laten worden ondanks alle kleerscheuren.

Dineke, statig in haar Pepita-ruit mantelpakje met parels, oorbellen en beeldschoon. Die me wegborg in haar veilige armen toen op mijn 15^e jaar voor het allereerst een vriendje het met mij durfde uit te maken. Dat hoorde tenslotte andersom. De kamer die blauw stond van de rook terwijl we gierend over de bank hingen toen ze me uiteindelijk weer aan het lachen kreeg. Dineke zonder burgertruttige vooroordelen die 40 jaar later nog wist welke rol ik speelde in het stuk ‘De dood speelt mee’, het theater van Babylon. Kort daarna zocht ze me op in het ziekenhuis toen mijn familie me weer vergeten was. Vervolgens verzon Dineke dat ik naar Genève moest om bij haar dochter Jackie op adem te komen. Ik, ondankbaar kreng, vond Genève een stomme stad. Wat zeg ik, super stom. Want alles in die tijd was puberachtig stom, behalve lezen, dansen en zelf verzonnen idiotie met de Babyloniërs.

Vol bewondering kijk ik nu al jaren naar tante Dineke en haar dochter Jackie die samen in een huis wonen. Hoe liefdevol kibbelen kan zijn en houden van. Samen met Sjoerd en Irene houden ze het leven vast dat stiekem wegsijpelt tussen chemo’s en morfinepleisters.

Dineke die me jarenlang verwelkomde in dit huis met de woorden ‘ha, lief kankerwijf!’. Zo dreven we de spot met die kutkanker om naderend verdriet af te wenden. Vorige week zondag declameerde ze lieve en grappige gedichten voor me die nog volop in haar hoofd rond tuimelen. Ik genoot bij het zien van zoveel overgave en mooie teksten…maar inwendig huilde het. Verdriet om Dineke die zo ontzettend van het leven houdt. Verdriet om definitief afscheid van weer een gedeeld verleden. Maar ook onzeker, want hoe neem je afscheid? Wie geeft me daar nu eens een goed recept voor. Ik heb al zo vaak afscheid genomen, maar ik weet nog steeds niet hoe het moet.

Na Fashion kwam Babylon…en nog veel meer